پایان آلودگی‌ آب با غشاهای پلیمری

به گزارش روابط عمومی جهاددانشگاهی به نقل از سیناپرس، امروزه با توجه به سرعت بالای رویه صنعتی شدن جوامع مختلف، روز به روز بر آلودگی‌های زیست‌محیطی ناشی از صنایع گوناگون افزوده می‌شود. محققین برای حل بخشی از این مشکل، استفاده از غشاهای پلیمری را برای رفع آلودگی آمونیاک در آب مورد آزمایش قرار داده‌اند.
با توجه به بحران جهانی آب و همچنین کمبود آب در کشور ما، تصفیه پساب ‌ها برای استفاده دوباره از آب و جلوگیری از آلودگی سایر آب ‌ها بسیار مهم است. در این میان، روش تصفیه و جداسازی غشایی به دلیل دوست ‌دار محیط زیست بودن، مصرف انرژی پایین و خواص مناسب جداسازی، امروزه بسیار مورد توجه است.
"غشاهای پلیمری" از پلیمر و ذرات معدنی پراکنده در اندازه‌ های نانو تشکیل شده و نوع تازه‌ ای از غشاها هستند که امروزه در صنایع شیمیایی جایگاه خاصی دارند. در این میان، "پلی ‌یورتان ‌ها" و "سیلیکا" با مشخصات شیمیایی دلخواه و میکروساختارهای در اندازه متفاوت، گزینه مناسبی در ساخت غشاهای پلیمری هستند.
به دلیل اهمیت موضوع تصفیه پساب ‌ها توسط فناوری جداسازی غشایی، پژوهشگران دانشگاه آزاد اسلامی شیراز در پژوهشی به بررسی حذف آمونیاک از پساب مجتمع پتروشیمی شیراز با استفاده از این تکنیک پرداختند.
در این پژوهش ابتدا غشاهای پلیمری تهیه شدند و سپس تأثیر آن ها در فرایند جداسازی به ‌وسیله "سامانه اسمز معکوس آزمایشگاهی" که یک روش جداسازی بر اساس فشار است، مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از غشاهای پلیمری سیلیکا نسبت به پلی یورتان، خاصیت آب‌گریزی بهتری داشته است و این امر موجب افزایش بازدهی جداسازی آمونیاک از آب می شود.
هم‌چنین افزودن نانوذرات معدنی سیلیکا به غشاهای پلیمری باعث افزایش مقاومت و سخت تر شدن زنجیره ‌های پلیمری شده و دمای تخریب زنجیره ‌های پلیمری را تا 10 درجه افزایش می ‌دهد.
نتایج این پژوهش را می‌ توان یک روش مناسب در تصفیه پساب ‌ها دانست که ازلحاظ اقتصادی و زیست‌محیطی، قابل‌توجه است.
این یافته‌ها در نشریه "شیمی و مهندسی شیمی ایران" وابسته به پژوهشکده توسعه صنایع شیمیایی جهاددانشگاهی ایران به چاپ رسیده است.