همایش "طرح های ارتقای کیفی محلات شهر اصفهان" برگزار شد

به گزارش روابط عمومی جهاد دانشگاهی واحد اصفهان، مهدی ژیان پور یکشنبه (9 اردیبهشت) در این همایش "طرح های ارتقای کیفی محلات شهر اصفهان" اظهار کرد: مشارکت شهروندی دایره بسیار وسیعی دارد و واژه درست مشارکت شهری است.

وی افزود: مشارکت در فضای مفهومی مرزهای مشخصی دارد. مشارکت از جنس کنش است. مشارکت نمی‌تواند یک رفتار باشد. گاهی فعالیت‌های ما از جنس اقدام است. مشارکت، جنسی بالاتر از رفتار دارد. در مشارکت اختیار و انتخاب و آگاهی وجود دارد. مشارکت اجتماعی مکانی است که منفعت جمعی بر منفعت فردی پیشی می‌گیرد. مشارکت باید در راستای منافع محلات باشد. نباید فراموش کنیم دست اول‌ترین اطلاعات در میان مردم است. 

معاون پژوهشی جهاد دانشگاهی اصفهان ادامه داد: در نظریات مختلف شهروندی درباره سطوح مشارکت صحبت شده که معروف‌ترین آنها نردبان مشارکت است. پایین‌ترین سطح این نردبان نبود مشارکت است. جلسات نمایشی بسیاری داریم که شهروندان دور هم جمع می‌شوند و نظرات خود را اعلام می‌کنند و در نهایت تفاوتی احساس نمی‌کنند. مرحله بعدی درمان است. گاهی مدیران در جایگاه یک همه چیز دان سعی می‌کنند شهروندان را درمان کنند. این دسته فکر می‌کنند بیشتر می‌فهمند و تصمیم می‌گیرند. 

ژیانپور تصریح کرد: مرحله بعدی اطلاع رسانی است برخی از مدیران با اطلاع رسانی فکر می‌کنند مشارکت شهروندان را داشته‌اند. این حداقل مشارکت است. مشورت گام بعدی بوده و مرحله بعد از مشورت آرام کردن و آگاهی بخشیدن است. این سویه تلاش می‌کنند اعتراضات و نقدها را تعدیل کنند. 

وی اضافه کرد: در سطح بعدی که مشارکت واقعی است شاهد سه مرحله هستیم. نخست باید شراکت مردم را جلب کنیم. سپس باید قدرت را به مردم تفیذ و اداره بخشی از سازمان یا شهر را به مردم برسانیم. بالاترین سطح کنترل توسط مردم است. در این سطح مردم سؤال می‌کنند و در پی پاسخ هستند. امروز در فضای مجازی سؤالات بسیاری وجود دارد که پاسخی برای آنها وجود ندارد.

دبیر علمی همایش طرح‌های ارتقا کیفی محلات شهر اصفهان تاکید کرد: جامعه باید سوژه باشد. جامعه باید بتواند برای هر اقدامی که انجام می‌دهد دلیلی بیاورد. بایدکودکان را به سمت سوژه بودگی حرکت دهد تا کودکان بتوانند سؤال و جواب کنند. متاسفانه جامعه پر از حرف‌های حشو است. مدیران عقل کل دان و همه چیز دانی هستند که حرف دیگران را گوش نمی‌دهند. چرا که جامعه یاد نگرفته است حرف‌های سودمند بزند. به نظر می‌رسد که نیازمند گفت وگو بیشتر هستیم. 

محله، جایی برای زیست

همچنین، محسن حبیبی، استاد گروه شهرسازی پردیس هنرهای زیبا دانشگاه تهران اظهار کرد: مفهوم شهر و مفهوم محله دچار دگردیسی شده و به خصوص در قرن بیستم نگاه دیگری به محلات می شود. مفهومی با عنوان محله وجود دارد که مضامین بسیار متفاوتی داشته و زمانی که به مفهوم محله نگاه می کنیم متوجه گذری آرام می‌شویم، مثل اینکه شهر پوست انداخته تا به ما رسیده است. 

وی با بیان اینکه سنت، معماری، شهرسازی و زیست در شهری همچون اصفهان همواره مفاهیمی برای خود ساخته است که توانسته هویت محلات را حفظ کند، افزود: مهارت ساخت و تخریب و حفاظت نداریم و این مهارت ها را از دست داده‌ایم. من هر موقع زاینده رود را می بینم دلم می گیرد که چرا ما دانش تاریخی نداشته و طبیعت را تخریب کرده ایم ما نباید یادمان برود که چه می کنیم. 

این استاد گروه شهرسازی پردیس هنرهای زیبا دانشگاه تهران ادامه داد: تخریب مدام سده اخیر شمسی که پیوسته انجام گرفته است باعث شده که شهر و تجربه شهر را از یاد ببریم. به همین خاطر تجربه خوبی از شهر و محله نداریم.

حبیبی اضافه کرد: ما چهارگانه؛ یاد دادن، یاد گرفتن، یاد آوردن و از یاد بردن را از یاد برده ایم. ما چهار دوره از شهر و به تبع آن چهار مفهوم از محله را تجربه کرده ایم، اما هنوز به شهر پنجم نرسیده‌ایم.

وی اظهار کرد: در اولین مقابله با مدرنیته اروپایی با این که شکل زندگیمان را عوض می کنیم، اما هنوز علاقه به شهر قدیمی و فضای قدیمی وجود دارد. در این شهر برای اولین بار توسعه ناهمگون را تجربه می کنیم. محله مفهوم خود را به آهستگی از دست می دهد. فضا و ضد فضا با هم در می‌آمیزد. حسی شبیه به غریبه آشنا به انسان دست می دهد. به طور مشخص از ۱۳۳۵ به بعد کلانشهر مفهوم پیدا می کند.

این استاد گروه شهرسازی پردیس هنرهای زیبا دانشگاه تهران با اشاره به اینکه امروز شهر مکان فراغت است، مردم به شهر خواهند آمد تا تماس حاصل شود، تاکید کرد: مردم تماس مجازی را به تماس واقعی تبدیل می کنند و مفهوم محله تغییر می‌کند. محله یعنی مشارکت در همه آن چیزی که به آن عمومی می‌گوییم. مشارکت در اطلاع رسانی و حتی در گفت وگو انجام می شود.

حبیبی خاطرنشان کرد: در شهر پنجم محله بازیگر اصلی شهر است که باید در ارتقا کیفی محله هایمان به نیازهای روز آن توجه کنیم. محله دیگر در خودش نمی‌ماند و مکانی می‌شود تا فرد و دیگری در آن اتصال و ارتباط پیدا کند.